Krótka historia Związku Siatkówki Serbii i Czarnogóry oraz męskiej reprezentacji siatkarskiej Serbii i Czarnogóry

Według jednych siatka została po raz pierwszy rozpięta w Jugosławii (w Serbii i Czarnogórze – SCG) w 1918 roku, ale inni twierdzą, że siatkówka została przyniesiony do tego kraju w 1924 roku przez Williama Whilanda z Kalifornii. W 1923 roku promował on tę grę we wszystkich krajach alianckich, w prezentacji zawartej w podręczniku Antonije Brazdila „Zawody Gimnastyczne”, omawiającej podstawy i najważniejsze przepisy siatkówki.

Jugosłowiański Związek Siatkówki (obecnie Związek Siatkówki Serbii i Czarnogóry) był jednym z założycieli Międzynarodowej Federacji Siatkówki (Federation International de Volleyball – FIVB). Powstał 13 lutego 1949 roku jako autonomiczna organizacja, skupiająca wszystkie kluby siatkarskie, której celem jest rozwijanie i promowanie tej dyscypliny oraz kierowanie siatkówką na terenie Jugosławii (obecnie SCG).

Reprezentacja narodowa w pierwszym okresie swej historii miała wzloty i upadki – zaskakująco wygrywała z dużo silniejszymi rywalami, albo równie niespodziewanie przegrywała w dużo słabszymi. Jugosłowiańska siatkówka miała jednak duży wpływ na rozwój tej dyscypliny na świecie, ze względu na wprowadzanie przez zawodników i trenerów wielu nowych elementów technicznych i taktycznych. Męska narodowa reprezentacja Jugosławii była de facto pierwszym zespołem stosującym (w czasie ME w Bukareszcie w 1955 r.) wejście czwartego zawodnika do siatki w roli rozgrywającego. Ponadto jugosłowiańscy gracze pierwsi zastosowali system 5–1 (5 „atakujących” i 1 rozgrywający – podczas MŚ w Moskwie w 1962 r.). Zawodnicy Jugosławii byli również wśród prekursorów atakowania z drugiej linii, blokowania serwisu i stosowania w praktyce wszystkich innych nowinek, opartych na indywidualnych umiejętnościach graczy.

Największe sukcesy w historii siatkówki Jugosławii (SCG) drużyna narodowa osiągnęła w ostatniej dekadzie, zdobywając medale na prawie wszystkich imprezach rangi światowej czy europejskiej. Zaczęło się od czterech triumfów w Igrzyskach Śródziemnomorskich (w latach 1963, 71, 75 i 79). W 1987 r. „Plavi” wygrali Uniwersjadę. W mistrzostwach Europy początkowo zdobywali brązowe medale (1975, 79 i 95), potem srebrny (1999) i wreszcie złoty (2001), a ostatnio (2005) znów brązowy. Trzykrotnie zajęli trzecie miejsce w Pucharze Świata (1996, 2001 i 03). Największy sukces w mistrzostwach świata to srebro w roku 1998. I wreszcie najważniejsze osiągnięcie w historii jugosłowiańskiej siatkówki – mistrzostwo olimpijskie w Sydney 2000.

W Lidze Światowej reprezentacja brała udział 8 razy (debiut w 1997), a jej najlepsze wyniki to drugie miejsca w 2003 i 2005 r. O przegranym przez Jugosłowian madryckim finale 2003 z Brazylijczykami wciąż mówi się, że był to najlepszy mecz w całej historii siatkówki...

Jak widać, „złote lata” reprezentacji Jugosławii to okres 1995–2003. Jej selekcjonerami byli w tym czasie Zoran Gajić, Bogdan Sretenović, Veselin Vuković i Ljubo Travica, a największe gwiazdy to: bracia Nikola i Vladimir Grbić, Djula Mester, Andrija Gerić, Goran Vujević, Ivan Milijković, czy Slobodan Boskan.

Powrót