Siatkarska reprezentacja Polski kobiet po raz pierwszy została powołana w 1947 roku. Co prawda w pierwszym oficjalnym spotkaniu międzynarodowym „biało-czerwone” uległy reprezentacji Czechosłowacji 1:3, jednakże Polska szybko dołączyła do grupy najlepszych zespołów świata i zanotowała znaczące sukcesy w latach 50. i 60. XX wieku, zdobywając kilkanaście medali mistrzostw świata, Europy i igrzysk olimpijskich (z wyjątkiem złotych).

Następne dekady nie były już tak szczęśliwe... Nagła, radosna zmiana nastąpiła w 2003 roku. Nowy trener reprezentacji, Andrzej Niemczyk, który powrócił na to stanowisko po 26 latach od swojej pierwszej przygody, wniósł ducha i inspirację do zespołu, grającego wcześniej bez wiary. W sobie tylko znany sposób nakłonił do gry wszystkie najlepsze polskie siatkarki i potrafił wyeksponować na boisku ich niemałe umiejętności.

Wschodząca siła Polski była już widoczna podczas kontynentalnego turnieju kwalifikacyjnego do World Grand Prix w sierpniu 2003 r. w Pile. „Biało-czerwone” doszły do finału, uzyskując po raz pierwszy awans do prestiżowych rozgrywek WGP 2004. Jeszcze większą niespodziankę sprawiły podczas mistrzostw Europy 2003 w Turcji, rozbijając w finale w trzech setach gospodynie, i zdobywając złoto! Tytuł wywalczyła drużyna w składzie: Izabela Bełcik, Małgorzata Glinka, Dominika Leśniewicz, Maria Liktoras, Joanna Mirek, Agata Mróz, Małgorzata Niemczyk-Wolska, Anna Podolec, Aleksandra Przybysz, Katarzyna Skowrońska, Magdalena Śliwa i Dorota Świeniewicz. Małgorzata Glinka została wyróżniona tytułem najlepiej punktującej i – nieoficjalnie – MVP turnieju, a kapitan zespołu, Magdalena Śliwa, otrzymała nagrodę dla najlepszej rozgrywającej.

Jesienią 2003 reprezentacja Polski zajęła (debiutując) 8. miejsce w Pucharze Świata, a Glinka ponownie została MVP turnieju i otrzymała od FIVB nagrodę w wysokości 100 tys. dol. Zimą, podczas europejskiego turnieju kwalifikacyjnego do Igrzysk Olimpijskich 2004, zespół grał dobrze i pokonał Rosję oraz Niemcy, ale w półfinale przegrał z Turcją, tracąc tym samym szansę na start w Atenach.

W 2005 roku „biało-czerwone” potwierdziły dominację na kontynencie, broniąc – po raz pierwszy w historii polskiego sportu – tytułu mistrzyń Europy. W stosunku do poprzednich ME, do składu, który wywalczył złoto w Chorwacji doszły: Natalia Bamber, Sylwia Pycia, Milena Rosner i Mariola Zenik (za Leśniewicz, Liktoras, Niemczyk-Wolską i Podolec). I tym razem Polka, Dorota Świeniewicz, uznana została najlepszą siatkarką turnieju oraz Europy 2005. Warto dodać, że dotychczas obrona tytułu mistrzyń naszego kontynentu udawała się w kobiecej siatkówce tylko reprezentacji Rosji, a dawniej ZSRR.

Na koniec sezonu 2005 reprezentacja Polski zadebiutowała w Pucharze Wielkich Mistrzyń, zajmując 4. miejsce w elitarnej stawce sześciu najlepszych drużyn poszczególnych kontynentów.

W 2006 roku, po latach sukcesów, nadszedł okres stagnacji. Pomimo szerokich planów przygotowań reprezentacja nie była w stanie osiągnąć poziomu z poprzednich sezonów. Po ciężkich porażkach na turnieju w Montreux i w World Grand Prix, Polki zajęły dopiero 15. miejsce w mistrzostwach świata w Japonii.

Z powodów zdrowotnych, i po konflikcie z jedną z najlepszych zawodniczek, Małgorzatą Glinką, trener Niemczyk zrezygnował z funkcji jeszcze przed MŚ. Nowy selekcjoner został wyłoniony na drodze konkursu, w marcu 2007. PZPS nominował znanego w świecie szkoleniowca, Marco Bonittę.

W sezonie 2007 były trener reprezentacji siatkarek Włoch, z którą zdobył mistrzostwo świata w 2002 roku, starał się odbudować pozycję Polski w światowej elicie. Latem drużyna po raz pierwszy w historii awansowała do Finałów World Grand Prix. We wrześniu zajęła czwarte miejsce w mistrzostwach Europy, a w styczniu 2008 była bardzo bliska wywalczenia przepustek na igrzyska olimpijskie, ale w finale europejskiego turnieju kwalifikacyjnego w niemieckim Halle uległa 2:3 Rosji. Na szczęście reprezentacja Polski siatkarek ostatecznie pojechała do Pekinu, dzięki wygraniu w maju światowego turnieju kwalifikacyjnego w Tokio. W igrzyskach jednak Polki nie odniosły sukcesu – wygrały tylko 1 mecz (z Wenezuelą), poniosły 4 porażki (z Kubą, Chinami, Japonią i USA), i zajęły ostatecznie 9-10. miejsce ex aequo z Kazachstanem.

Od 28 lutego 2009 trenerem żeńskiej kadry narodowej jest Jerzy Matlak – trener, o którym mówi się, że potrafi żelazną ręką trzymać zawodniczki, będąc dla nich jednocześnie przyjacielem i ojcem. Pierwszym sprawdzianem siatkarek Jerzego Matlaka na drodze do mistrzostw Europy (na początek gospodynie grają w eliminacyjnej Grupie A w Łodzi, a ich rywalki to Chorwacja, Hiszpania i Holandia) był czerwcowy turniej Montreux Volley Masters. Reprezentacja Polski zajęła w Szwajcarii piąte miejsce, wygrywając w spotkaniu o tę lokatę z drużyną Niemiec. Następnie biało-czerwone odniosły spory sukces w Turynie, zdobywając Puchar Piemontu; w półfinale Polska pokonała Włochy, a w finale – Japonię. Z kolei na turnieju w Rzeszowie (17-19 lipca), Polki wywalczyły awans do mistrzostw świata 2010.

Najważniejszą imprezą 2009 roku były Mistrzostwa Europy Kobiet w Piłce Siatkowej 2009, które w dniach 25 września – 4 października odbyły się w Polsce. Reprezentacja Polski dość nieoczekiwanie zdobyła na nich brązowy medal, pokonując w meczu o trzecie miejsce Niemki 3:0.

Skład Polek na ME 2009:

Rozgrywające:
Milena Sadurek, Izabela Bełcik,

Środkowe:
Eleonora Dziękiewicz, Agnieszka Bednarek, Katarzyna Gajgał, Dorota Pykosz;

Przyjmujące:
Klaudia Kaczorowska, Anna Woźniakowska, Anna Barańska, Aleksandra Jagieło;

Atakujące:
Joanna Kaczor, Natalia Bamber;

Libero:
Mariola Zenik, Paulina Maj

MEDALE POLSKICH SIATKAREK

Igrzyska olimpijskie (2)
2 brązowe (1964 i 1968)

Mistrzostwa świata (3)
1 srebrny (1952)
2 brązowe (1956 i 1962)

Mistrzostwa Europy (11)
2 złote (2003 i 2005)
4 srebrne (1950, 1951, 1963 i 1967)
5 brązowych (1949, 1955, 1958, 1971, 2009)